اگر از ما سؤال کنند و به ما حق انتخاب بدهند، کدام را انتخاب می‌کنیم؟
لذت یا درد؟
احتمالن لذت را.
حالا بیایید کمی عمیق‌تر شویم.
در نگاه نخست این دو مقوله [درد و لذت] از هم بسیار دور به نظر می‌آیند. اینطور نیست؟ وقتی ما غرق رنج هستیم، آیا لذت هم می‌بریم؟ یا برعکس، هنگامیکه لذت می‌بریم، آیا بخشی از وجود ما رنج می‌کشد؟
بگذارید یک مثال بزنم.
زنی را در نظر بگیرید که شوهرش او را کتک می‌زند، اما زن از او جدا نمی‌شود و در این رنج باقی می‌ماند. [مانند celeste و perry در سریال Big little lies] سوال اصلی اینجاست که،
‘’ چرا او «درد» را انتخاب می‌کند؟ ‘’
در این مثال زن به‌صورت خودآگاهانه درد را انتخاب می‌کند، اما چه می‌شود که این کار را می‌کند؟
فروید به ما پاسخ می‌دهد:
‘’ درد برای خودآگاه و لذت برای ناخودآگاه’’
آن زن رنج را آگاهانه تحمل می‌کند، چون ناخودآگاه او از این درد لذت می‌برد، وگرنه چطور ممکن است کسی سال‌ها درد را «انتخاب» کند؟
این همراهی و نزدیکی و درهم تنیدگی درد و لذت شگفت‌آور است.
ما خیال می‌کنیم همیشه لذت را انتخاب می‌کنیم، ولی اگر عمیق‌تر شویم خواهیم دید حتا در بسیاری از کارهای روزمره، ما رنج را برمی‌گزینیم، هربار با یک توجیه! زندگیِ مازوخیستیک [مانند کارمندی که همیشه از محل کار خود ناراضی است ولی از آن رنج خارج نمی‌شود]
گویی ما در یک اجبار به تکرار ِ اعتیاد ِ خود که همان درد است هستیم و به زندگی مازوخیستی خود ادامه می‌دهیم.
حالا فیلم این پست را دوباره ببینید؛ در فیلم از عشق می‌گوید که چگونه با رنج همراه است.
حالا شما بگویید،
‘’ آیا ما در عشق، لذت را انتخاب می‌کنیم یا درد؟ ‘’
دختری که می‌داند رابطه‌اش به هیچ جایی نمی‌رسد، چرا در رابطه می‌ماند؟ چرا این ژوئیسانس را انتخاب می‌کند؟
ناهشیار او می‌داند.
گویی می‌ماند تا این لذت به آخر رسد
و پا به فراسوی اصل لذت بگذارد،
که همان درد است.
